Świamaćaf Tadeusz Meszko

Czterech bohaterów, cztery opowieści dziejące się w różnych czasach.
Kasper jest średniowiecznym chłopem, na którego wioskę co chwilę napadają rycerze, ścinając mu głowę; Ken żołnierzem kosmicznych sił specjalnych, co rusz ratującym statek kolonizatorów „Geronimo"; Kasjan to pensjonariusz szpitala psychiatrycznego; a Eric w ciężarówce przemierza Amerykę, poszukując muzyki, którą mógłby nasycić sześcian harmonii. Życie czwórki bohaterów toczy się osobnymi torami, nie splatając się ze sobą.
Akane, dziewczyna narysowana grubą kreską, polująca na łamiących prawo uczestników Świamacia, otrzymuje zlecenie odnalezienia Casa Vissera, podejrzanego o zabicie współpracowników i kradzież danych projektu nowego interfejsu. Akane odnajduje Casa, lecz okazuje się, że ukrywając się w wirtualnych światach, dla zmylenia tropów tak dalece rozbił swoją świadomość, że zapomniał kim jest i gdzie ukrył dane. Akane nie pozostaje nic innego, jak pomóc mu poskładać odpryski jego osobowości, aby mógł odzyskać pamięć.

Tadeusz Meszko (ur. 4 października 1957 roku w Sławnie) – polski pisarz, scenarzysta, operator filmowy, fotograf, grafik komputerowy.
Uczeń krawca-astronoma Adama Giedrysa ze Szczecinka, z wykształcenia operator filmowy (Szkoła Filmowa im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach).
We wrześniu 1984 roku zadebiutował równocześnie dwoma opowiadaniami: Mózg pełen myśli („Opole") oraz Proszę pana, panie generale („Przegląd Techniczny"). Opowiadanie Pożeracz szarości („Fantastyka" 1987, nr 1) zostało wyróżnione w II Konkursie Fantastyki.
Autor kilku powieści („2012: gniew ojca", „Śmieciowi ludzie", „Sens życia według upadłego anioła", „Świamać") oraz książek popularnonaukowych („Klucz do DNA", „Matryca duszy", „X przykazań genów").